Do Ichi- mogę potrzebować trochę czasu, żeby to skończyć, więc dam ci znać, żebyś mi nie dawała do tego czasu mapy (trochę linijek musi się uzbierać... piszę do stu xD). Poza tym, to będzie kilka rozdziałów w osobnych postach. więc proszę cię, nie dodawaj mapki teraz xD


I
-Pośpiesz się!- zaczęłam nerwowo szeptać w ucho Rooniemu.
-Szybciej! Szybciej!- moje pięty i kolana coraz bardziej zaciskały się na jego bokach. Wiedziałam, że daje z siebie wszystko, ale oni byli coraz to bliżej. Czy nie istnieje nic, co by ich powstrzymało? Koń był już na skraju omdlenia. Nagle coś przyświeciło mi drogę. Zaczęłam kierować konia w stronę tego. Dotarłam do wodospadu, kończącego się małym jeziorkiem. Resztką sił nie pozwoliłam się napić koniowi i pędziłam dalej. Światełko było coraz bliżej. Ostatni skok przez wodospad i...
-Ej! Gdzie oni są?! Przed chwileczką jeszcze tu byli! Przeszukać teren!- tak, tylko to usłyszałam. Wtedy zobaczyłam, co świeciło. Była to mała, Inumiańska wróżka, pojawiająca się wtedy, kiedy jej podopieczny miał kłopoty. To była wróżka Rooniego. Gestem zaprowadziła nas w głąb jaskini. Po kilku godzinach, może dniach, straciłam poczucie czasu. Gdy wyszliśmy, była tak samo bezksiężycowa noc, jak wtedy, gdy weszliśmy. Światło biło tylko od tej małej, niebieskiej istotki. Po chwili jej dźwięczny głos przywrócił nas do rzeczywistości.
-Witajcie w  Ferivaldzie, ukrytym mieście wróżek-opiekunów.- powiedziała i odleciała. Zeszłam z konia, chwyciłam za uzdę i poprowadziłam w stronę innych, cieniutkich głosików, których wcześniej nie usłyszałam. Gdy tylko wyszliśmy zza krzaków, oślepiło nas światło. Musieliśmy spory kawałek czasu przekonywać nasze oczy, by się w końcu przyzwyczaiły. Wtedy zobaczyliśmy Ferivald w całej swej okazałości. Złote, srebrne i marmurowe budynki, zdobione mnóstwem różnokolorowych kwiatów, bluszczów, drzew oraz kamieni całe niemalże świeciły od pyłku wróżek. Po ulicy chodziły małe, skrzydlate, wielobarwne istotki trzepoczące nieproporcjonalnie dużymi skrzydełkami. Przy ulicy latały latarnie z żywych świetlików, uwięzionych w wielkich, przeźroczystych, jakby diamentowych kulach, posiadających przeźroczyste skrzydełka. Wszystko tutaj się mieniło, świeciło i fruwało, a poza tym było kolorowe. Nie pamiętam, ile czasu tak stałam z otwartą buzią i wypatrywałam najmniejszego szczególiku. Jednak musiałam wrócić na Inumę, gdyż kilka wróżek, najwidoczniej wysłanych przez wróżkę Rooniego, chwyciło jego uzdę, która wypadła mi z ręki, oraz chwyciły mnie za rękawy i pociągnęli do jednego z budynków. Zdążyłam tylko zobaczyć, że Rooniego prowadzą na padok i go rozsiodłują.
Po chwili zostałam wprowadzona do komnaty z kolumienkami, kominkiem, wielkim łóżkiem z miękką pościelą oraz własną łazienką. Wróżki wyszły, zostawiając mnie z innymi istotami: wyższymi ode mnie, smukłymi, z jasną cerą, długimi, jasnymi włosami i szpiczasto zakończonymi oczami- elfami szlachetnymi. W tym momencie dziękowałam losowi, że studiowałam Inumiańskie stworzenia. Te delikatne istoty doprowadziły mnie do łazienki, w której była ogromna wanna z gorącą wodą, różne ręczniki w kolorach tęczy oraz lekkie i wygodne szaty, dostępne tylko tutaj. Ja już się napatrzyłam, zorientowałam się, że elfów już nie ma. Szybko rozebrałam się i weszłam do wanny. Zaczęłam rozkoszować się ciepłem powoli dosięgającym wszystkich części mojego ciała. Niestety, woda zaczęła stygnąć, więc musiałam wyjść. Wytarłam się i włożyłam swój nowy strój. Mimo, że była to tylko tunika oraz szorty, poczułam się w nim jak królowa.
Elfki najwyraźniej postanowiły dać mi się wyspać, bo nie było ich w moim pokoju. Tak, "moim" pokoju. Dla mnie on był już mój. Delikatnie wsunęłam się pod kołdrę i od razu zasnęłam.