Wbiegłam tu na swoim hasaczu, lecz ten, supernieostrożnie zahasał się aż na drzewo. Na samym jego końcu drzewo się załamało pod naszym ciężarem i wpadliśmy do wody. ku mojemu zdziwieniu okazało się, że oboje mamy teraz skrzela, a mój hasacz jeszcze płetwy! Popłynęliśmy w głąb oceanu, gdzie znaleźliśmy podwodne miasto syrenek. Niestety, jak zobaczyła nas taka czerwonowłosa, czesząca się widelcem, popłynęła do zamku, skąd cała armia syrenek zaczęła w nas rzucaj kamieniami. No cóż, może płetwiaste hasacze i ludzie po spożyciu skrzeloziela nie są tu mile widziani...
Popłynęliśmy więc dalej, by zobaczyć, co się świeci tam w szczelinie. Niestety, to był tylko odblask światła na goglach do nurkowania założonych na jaką niebieską rybę, której towarzyszył gość, który wyglądał jak ojciec Nema. Chciałam podplłynąć i zaoferować pomoc, bo wiedziałam, gdzie jest Nemo, ale oni strasznie szybko odpłynęli, gubiąc gogle. Widać, film ma mieć tym razem inne zakończenie...
Dalej było pusto. Minęło mnie tylko kilka rekinów, po każdym spotkaniu respił mnie mój hasacz, albo ja mojego hasacza.
Wreszcie dotarliśmy GDZIEŚ. I dobrze, bo mi już skrzela zanikały. Tam pomógł mi i hasaczowi wyjść z wody jakiś tam Legolas. Totalnie gościa nie kojarzyłam. A ten mnie zaczął podrywać! Strzeliłam gościowi z liścia i pojechałam dalej na moim wiernym hasaczu.